Podziel się swoimi wrażeniami i dodaj krótki opis, który zachęci innych do zabrania tej książki na drogę.
„Powszechnie znany jest związek Elizy Orzeszkowej z Puszczą Białowieską. Pisarka waży słowa, bo od pierwszego niemal zdania buduje wielką metaforę Puszczy jako zniewolonej ojczyzny, klucz do jej odczytania dając w zakończeniu dwugłosu. (…) Każde kolejne wejście bohaterki w »krainę baśni« zwiąże pisarka z konkretnymi, naznaczonymi historią miejscami. Snując w ten sposób ową »nić historyczną«, przeplata ją autorka wątkami legendarnymi, by ostatecznie utkać budującą opowieść o wspólnych polsko-litewskich dziejach. Białowieska przyroda zatem, jakkolwiek opisana z wielkim znawstwem i w poetyckim stylu, ma w dwugłosie, a zwłaszcza w partiach autorstwa Orzeszkowej, ewokować ściśle określone znaczenia. (…) Pierwsze i ostatnie zdania dwugłosu, spajające go niczym klamra, zawierają bowiem zasadniczą, patriotyczną ideę utworu. W dobitnie brzmiącym zakończeniu: »Nad uciszoną i ciemną Puszczą jaśnieją gwiazdy – jej pochodnie i pociechy, jej mocne straże i nieśmiertelne nadzieje«”.
Aneta Narolska „Puszcza starożytna Elizy Orzeszkowej”