5 pytań do Karoliny Sulej

1. Które książki wyciągnęły Cię z domu lub mają zamiar to zrobić?

Jako reporterkę z domu wyciągają mnie te książki, które chcą się napisać – jedna z nich poniosła mnie na Coney Island, inna na Falklandy, jeszcze inna do Brazylii. Ale chętnie podążam też za cudzym zachwytem i cudzymi obsesjami topograficznymi. Z powodu książek o samotnych wyprawach przez ocean, jak biografia Ellen McArthur, jeszcze mocniej pokochałam żeglowanie. Dzięki Dionisowi Sturisowi trafiłam na Wyspę Man, a dzięki reportażowi Aleksandry Łojek zaczęłam lepiej rozumieć Belfast. Regularnie też z domu wyciąga mnie książka „Mikrowyprawy” Łukasza Długowskiego, mojego kumpla, który po jej napisaniu rozwinął swoje przygody w regularną działalność ekologiczną i społeczną. Łukasz przekonuje, że każde wyjście z domu w świat może być inspiracją, podróżą i zmieniać nas na lepsze.

2. Podaj 3 książki, które według Ciebie musi przeczytać każdy, kto lubi podróżować?

Nie lubię słowa „musi”. Kojarzy mi się z coachingiem. A ja nie chcĘ nikogo coachować, bo od tego wyobraźnia się nie wygina. Nie ma instrukcji, jak podróżować lepiej, patrzeć mądrzej. Warto jednak, zanim gdziekolwiek pojedziemy, dowiedzieć się więcej o miejscu,  do którego zmierzamy. Najlepiej ze źródeł autorskich, słuchając wniosków z czyjegoś doświadczenia. Czytajmy więc, a potem patrzmy, myślmy krytycznie i notujmy własne wnioski. A jeśli naprawdę muszę coś wymienić, to powiem bez jakich książek mniej bym zrozumiała z siebie i świata: Alain de Botton „Sztuka podróżowania”, Joan Didion „Biały album”, Doris Lessing „Złoty notes”.

3. Twoje najlepsze wspomnienie z drogi to…

To była droga wodna. Płynęliśmy jachtem „Selma Expeditions” po oceanie z Falklandów w górę mapy. Sztorm trwał kilka dni, wiało tak, że zepsuło nam wiatromierz przy absurdalnej prędkości wiatru ponad stu węzłów. Było biało dookoła, jak w śnieżnej kuli, fale się przelewały, wszyscy byli wycieńczeni. To się nie chciało skończyć i wiało wciąż – siedemdziesiąt, osiemdziesiąt. Siedziałam pod pokładem, z oczami wytrzeszczonymi ze zgrozy, pewna, że już po nas. Ale w końcu i ja musiałam stanąć za sterem. Bardzo się bałam, ale co miałam robić. Byłam załogą. Wyszłam. Sterowałam przez całą swoją wachtę, trzy godziny, dostając co chwila kubłami wody i wpatrując się w ster tak, jakbym go chciała zahipnotyzować. Kiedy zeszłam, ręce nie mogły przestać mi się trząść. Ale widziałam, że dałam radę. Przezwyciężyłam największy strach, jaki czułam w życiu.

4. Która z Twoich książek jest „książką na drogę”?

Jest nią „Wanderlust. Travel Stories” Different Tales, narracyjna gra albo książka, która pożycza mechanizmy od gier komputerowych. Taki tekst kultury pomiędzy, rozrywka, ale z przesłaniem. Byłam częścią zespołu scenariuszowego i pierwszy raz w życiu pisałam fikcyjne historie, ale riserczowałam je na bazie reportaży. W osobistych historiach bohaterów, których dzienniki z podróży czytasz i piszesz jednocześnie jako gracz, konfrontujesz się problemami współczesnego świata, nowymi kulturami i własną głową. Możesz ją czytać i w nią grać na komputerze, na ipadzie, na iphonie. Wszędzie, gdzie jedziesz.

5. Jak podróżować, by nie szkodzić światu i innym?

Mniej jechać i patrzyć, a częściej przystawać i rozmawiać.